Pusulasız,yönsüz yolsuz bir hayat...

Beni bundan sonra hangi liman hangi deniz paklar bilmiyorum. Hiç kimsenin yüzmediği sular bilmediği denizler görmek istiyor canım ama ben hep aynı denizde boğuluyorum.İnsanlar hep sığ onların denizlerinde benim gemim yüzmez.Onlardaki havalar benim yelkenimi doldurmaz.Hep bir hışımla kalkıyorum yerimden keşke gitsem onu bulsam konuşsak saatlerce diye.Anlatacak neyim var bilmiyorum beni dinler mi hiç bilmiyorum ama onu görmek istiyorum bana neden bu kadar uzaksın demek istiyorum.Uzaklığı canımı yakıyor arayıp sormaması da öyle.Hala bir şeyler kaldı mı aramızda tükenmemiş yoksa bir şeylerin bittiğini birbirimize söyleyemeyecek kadar mı tükendik bu kadar kısa zamanda.Peki ben şimdi ne yapmalıyım?İçimdeki acıyı hangi coğrafya dindirir.Hangi denizin suyu geçirecek.Her yer herkes kapı duvar ne ara bu kadar ulaşılmaz oldunuz anlamıyorum.

Kendime Not:İnsanlar içimden valizini bile toplamadan terk ediyor artık  beni.

Ölmüyorum ama yaşamıyorum da.

Gece saat 3 oturdum halının üstüne ağlıyorum. Canımın yanması geçti artık ruhum acıyor. O kadar gamsız ki uyudu bile. Uyuyamıyorum biliyor musun yastık batıyor yatak batıyor zaten göz yaşlarım üstümü ıslattı. En önemlisi de kalbim batıyor. Kimseye hiçbir şey diyemiyorsun demem de zaten bu bana özel bize özel o da ben de kimseye bir şey söylemedik. Ikimiz de bir şeylerin göster göstere yaşanmasını sevmiyoruz. O diyor ki seninle kafalarımız or aynı şeyleri düşünüyoruz. Başta ruh ikizim olan adam şimdi ruh öküzüm olup beni Ğboğazlayacakmış gibi geliyor. Artık bana da onu darlıyormuşum gibi geliyor yaptığım normal olan şeyler batmaya başladı bana onun umursamazlığından. Napıyosun Yazdığımda acaba çok mu darlıyorum diyorum kendi kendime. Psikolojim alt üst oldu. Çok mu seviyorum acaba kaldıramadı mı ya da o bunları bile düşünmüyor mu?Kafam o kadar bulanık ki sağlıklı karar veremiyorum. Keşke ağlayınca geçseydi